Blogs - Wim Steijn

Blog 2 Gedicht

Ik vaar met haar mee

Ook als we glijden
Door niet groene weiden
Tot aan mijn dood
In onze zelfgemaakte gezegende boot
Omdat ik hou van een stem die klinkt als ruisend riet
Een wit zeil dat weerkaatst in blauwe ogen
Een gul lachend open gezicht
Een kwetsbare ziel in eeuwig licht
Daarom vaar ik zo graag met haar mee
Langzaam maar zeker
Naar open zee

Blog 8 Jamsessie 3

Al tig jaren doe ik mee met jamsessies.

Ik ben meestal de oudste deelnemer, maar ook een die nog wat leren kan.

Die combinatie zorgt er (begrijpelijk) voor dat ik op de podia niet altijd de medewerking krijg die ik zou wensen.

Ja, soms krijg ik zelfs het gevoel dat ik als een soort joker wordt gebruikt.
Een en ander leidde er een paar maanden geleden toe dat ik heb gezegd dat ik alleen nog mee wil doen als ik zeker weet dat de mensen het leuk vinden om met mij te spelen.

En als ik voldoende tijd krijg om vantevoren te overleggen.

Dat blijkt goed te werken. Ik voel me prettiger, we spelen beter en hebben meer plezier.

Behalve gisteren !

Wijzend op 2 mannen die voor mij zaten zei de sessieleider: “Willem, jij gaat spelen met die 2 gitaristen daar”.

Ik kende die mannen en wist dat het top-gitaristen waren.
Toen ik naar ze toe ging met mijn lijstje met nummers keek de ene verstoord om en zei, dat ik bij hem niet met een lijstje moest aankomen. Dat was het kennelijk, want hij keek weer voor zich.

De andere man (een Griek, naar bleek) zei dat hij zometeen weg moest en dus niet mee kon doen.
Terug op mijn plek besloot ik na enige twijfel om toch maar door te zetten en koos zelf 3 bekende nummers uit.

Op het podium aangekomen was er nog een andere gitarist. Een hele oude bekende.

Dat valt niet tegen dacht ik en vroeg wie het intro van “Need your love so bad” wilde inzetten.

Geen van beiden reageerde. Dat was raar. Na enig heen en weer naar elkaar wijzen begon de eerste gitarist uiteindelijk wat noten te spelen. Ik haakte erop in en we speelden het nummer uit. Ze soleerden allebei wel, maar op mijn uitnodiging om wat meer te doen kwam geen reaktie. Wat het ook niet leuker maakte.
Bij het volgende nummer ( “Route 66” nota bene) reageerden ze alsof het nummer van Mars kwam.

Gelukkig was daar de pianist zo vriendelijk om op te starten.

Maar verder werd er gespeeld alsof het dwangarbeid was.

Toen ik zei wat het derde nummer was ("There’s a Red House" van Jimmy Hendrix, het misschien wel allerbekendste bluesnummer dat er op sessies gespeeld wordt) en ze weer naar elkaar gingen wijzen was voor mij de lol eraf.

Ik pakte mijn tablet en ging van het podium af.

Later ben ik nog naar de tweede gitarist toe gegaan en vroeg hem waarom hij zo raar deed.

Hij bleef volhouden dat hij de solo van “The red house” niet kende en ik bleef mijn twijfels houden.

Op het laatst werd ik nog weggeduwd. Ik liet het er maar bij en ging naar huis.
Nu ik terugkijk realiseer ik me dat het mijn eigen schuld is dat ons optreden voortijdig en in een ruzie-achtige sfeer eindigde. Ik had gelijk af moeten haken toen ik merkte dat de eerste gitarist er totaal geen zin in had.

Ik had echt moeten doen wat ik gezegd heb: dat ik alleen speel met mensen die er zin in hebben !
Sorry men !
Volgende keer beter !

Blog 9 Nobelprijs

In de Volkskrant stond een stuk over de nieuwe Nobelprijswinnaar voor economie.

Over de heer Acemogli uit Turkeye.

Deze man heeft veel kennis vergaard over de oorzaken van de verschillen in welvaart tussen landen.
Hij is niet de eerste die dit doet, wordt ook in het stuk verteld.
Maar wat we altijd al vermoedden word nu door de heer Acemogli nog eens extra duidelijk gemaakt: het komt doordat er in de landen met blijvende armoe altijd sprake is van een kleine elite die de dienst uitmaakt en de centen in de zak steekt.
Ik zeg dan : fijn en heel goed om dat nog eens goed onderbouwd aan de grote klok te hangen en het ons

(de rijke Westerse landen) nog eens goed in te peperen hoe de zaken liggen.

Heel goed, heel goed, heel goed, heel goed !
En dan ? Wat nu ?
Nog meer onderzoek ? Nog meer bevestiging ? Nog een keer bengelen aan die grote klok ?
We weten het toch ? Die mensen daar, die elites ! Zij doen die valse dingen !

En gaan ermee door, door door ! Waarom zouden ze stoppen ?

Voor mij hoeft het echt niet meer, die studies en die bevestigingen.
Voor mij richten ze de kijkert nu op de vraag hoe die elites de kans krijgen om in het zadel te komen en te blijven.
Ik zelf weet het al. Ook dit weten we eigenlijk allemaal al. Maar er moet meer bewijs komen.
Studie, studie ! Naar die andere kant: onze kant. Naar onze multinationals en onze regeringen. Naar onszelf !
En dan weet ik ook al wat er gezegd gaat worden.

Ook dat is al bekend: als de multinationals en landen eerlijker zaken en politiek gaan bedrijven dan gaat het ons burgers, werkenden, arbeiders geld kosten. Arbeidsplaatsen meneer ! Welvaart ! En dat willen we niet ! Haha !

Sorry ! Het klopt niet. Dat egoisme klopt niet ! Niet meer. Het heeft zijn tijd gehad.
Altruisme , eerlijkheid, sportiviteit is de weg naar de toekomst. Het is never nooit te laat om het roer om te gooien.
Het zal helpen, echt helpen, echt de migratie-nachtmerrie doen verdwijnen: eerlijk zaken doen.

In het groot en klein.

Doe daar studie naar !
Dat andere weten we.

Ik word beroerd van die herhaling. Dat navelstaren.

Blog 10 Jamsessie 4

Onlangs ging ik weer.
Nu naar een andere plaats.
Ik werd vriendelijk verwelkomd door de leider.
Hij zei ook dat ik waarschijnlijk 2 keer ingedeeld zou worden.
OK, daar kon ik me dan op instellen. Een goed gevoel.
Al snel kreeg ik bericht: met die gitarist spelen. Zometeen.
Hij zat toevallig naast me, dus ik stelde me voor (hij was nieuw voor mij) en ik gaf hem mijn lijst.

Hij zocht snel wat nummers uit. Hij kende ook veel bluesnummers. Al gauw moesten we het podium op.

Er kwamen spelers naar me toe met opmerkingen van “Gaan we er weer tegenaan Willem ?”enz..

En de nieuwe man bleek er zin in te hebben ! Lekker soleren en zo.

We hadden een goeie serie en ik dankte iedereen voor de inzet. Een en al lol dus.

Op een gegeven moment was de sessieleider er weer.

Hij klopte op mijn schouders en er stond een gitarist naast hem. Daar ga je mee spelen Willem.

Ik kende hem en we trokken ons even terug om wat nummers uit te zoeken.
Ook dat optreden liep lekker.
Allemaal boksen na afloop en opgestoken duimen in het publiek.
Zo kan het ook gaan in de jamwereld !
Ook voor mij, 84 jarige zij-instromer is nog plek....

Blog 11 Jamsessie 5

Een paar dagen geleden ging ik weer naar de jamsessie uit blog 6.

Ik nam mij voor om er vooral goed op te letten dat ik een goeie voorbereiding krijg als ik moet optreden.

Toen ik binnenkwam stond de gitarist waar ik de vorige keer zo’n gezeur mee kreeg op het podium toch een partij te improviseren waar je niet goed van werd. Zo virtuoos. En daar heb ik dus een soort ruzie mee dacht ik.

Geen prettig gevoel. Maar ik besloot bij mijn plan te blijven. Hoe dan ook.

Het hele spul kwam van het podium af en gelijk deed de sessieleider de ronde om iedereen gedag te zeggen die hij kende. Ook ik werd omhelsd met een hartelijk “Hoi Willem ! Fijn dat je er bent !”.
De avond ging voort en de ene na andere groep werd geformeerd en ging het podium op.
Ik begon te twijfelen of de sessieleider wel mensen zou kunnen vinden die met mij willen spelen

Of dat hij het helemaal niet ging proberen.

Maar op een gegeven moment stond hij op het podium en zei iets in de trant van “ Willem wil graag met mensen uit de blues-omgeving spelen” en vroeg of die in de zaal zaten. Ik schrok wel, maar was ook een soort gerustgesteld. Dus toch dacht ik. Nou doorzetten ! Twee gitaristen staken hun vinger op. Dat was genoeg. We gingen even aan de slag met mijn lijst en hadden al gauw 3 nummers te pakken. Een serie later was het onze beurt.
Het ging prima. Een leuke bassist, drummer en ook nog een trompettist deden ook mee.
Feest was het, want ik kreeg van alle spelers een duidelijke boks aan het eind.
Toen ik het podiumtrapje af ging, liep ik bijna tegen de hedendaagse sessie-diva op .

Zij zei een paar keer “Willem ik heb van je genoten ! Echt waar !”
Ik zei: Als jij het zegt maakt dat diepe indruk !”. En dat meende ik.
Onderweg naar mijn plaats hield een andere zanger mij aan en zei dat het goed klonk. Op mijn plaats aangekomen gaf de man die naast mij stond en waar ik al eerder een praatje mee had gemaakt een fikse boks en zei met ontroering “Geweldig man ! “ De sessieleider kwam later nog een keer langs en omhelsde mij lachend en ik fluisterde in zijn oor: “Wij begrijpen elkaar !”. Dat beantwoordde hij met een soort van instemmend gejuich.

Toen ging ik naar huis.

Eenzaam in de gang naar buiten lopend kwam een dame mij tegemoet.
In het voorbijgaan zei ze met een stralende lach en een strelend gebaar dat ze het hartstikke goed gevonden had.
Onderweg naar huis realiseerde ik mij, dat ik na vele jaren van getob vandaag de dag door 2 jamsessies goed ontvangen en gewaardeerd word.
En dat ik onderdehand maar eens tegen mijzelf moet gaan zeggen dat ik (ook) zanger ben.

Blog 12 Jamsessie 6

Gisteravond bezocht ik een jamsessie die ik nog niet eerder in een blog besproken heb. Hij bestaat nog niet zo lang maar ik ben er onderdehand al verschillende malen geweest en heb er verschillende malen ook gezongen.

Toen ze pas met de sessies begonnen had de (toen nog onervaren) leider het publiek uitgenodigd om gerust met adviezen en raad te komen, als ze dat wilden. Ik weet nog dat ik hem toen een paar adressen heb gegeven waar hij zijn licht op zou kunnen steken hoe ze het daar doen.

Wat naar mijn indruk toen ook in dankbaarheid werd aanvaard.
Ondertussen werd ik gewaar dat deze man niet erg sterk was in het herkennen en groeten als er een muzikant binnen kwam. Of in ieder geval: als ik binnen kwam. Steeds moest hem erop attent maken dat ik er was en dat ik ook wel wat wilde zingen. Gisteren werd mij dat teveel. Zoveel malen samengewerkt en als lucht behandeld worden in een ruimte van nog geen 100 m2. De lust om te zingen verging mij.
Ik ben hem nog een paar keer gaan passeren . Een koffie en een biertje halen.
Bij de bar, waar hij normaal zijn plek heeft. Helemaal niks ! Praten met iedereen en volcontinu langs mij heen kijken.
Ik dronk mijn pilsje op en besloot de sessieleider te vertellen wat mij dwars zat. Ik zei dat ik het vreemd vond dat hij mij alsmaar niet zag en niet begroette. Hij zei dat hij het erg druk had en het de volgende keer beter zou doen.

Ook vroeg hij of ik nog wat wilde zingen. Daar had ik geen zin. Ik had alleen maar zin om naar huis te gaan.

Het komt vaker voor dat het niet klikt met iemand. Zeker bij mij. Ik ben geen prater. Maar de situatie van iemand waarmee het niet klikt terwijl je van zijn funktie afhankelijk bent , dat werkt niet. Althans : niet bij mij.
Dat ik geen prater ben, ook dat werd mij gisteravond ook weer heel duidelijk.
Ik sta aan de bar met een vaste speler van mijn eigen huissessie. Al jaren komt hij hier over de vloer.

We wisselen een paar woorden en ieder gaat zijns weegs.

Een goeie zangeres waar ik ook wel eens een paar woorden mee gewisseld heb in het verleden. Laatst nog was zij ineens (voor het eerst) ook op een jamsessie waar ik al jaren kom. Even een praatje en dat was het.

Niet meer gezien die avond. Gisteren kwam ze naar het hoekje waar ik zat en nam de vrije stoel voor mij in beslag. Even een knikje, een paar woorden en daarna de hele avond met de buren aan de andere kant kletsen.

Het ligt aan mij, is mijn conclusie. Ik heb geen interesse. En ook geen zin om te faken.

Ik ben best aardig, maar ik ben geen persoons-contactmens . Ik moet het hebben van publiek.

Daar kan ik het beste op focussen. Op applaus ! En dat krijg ik gelukkig steeds meer.

Blog 13 Oplossing migratie

De column van de door mij zeer gewaardeerde mevrouw Sitalsing in de Volkskrant las ik met volledige instemming.
We werden door haar op overtuigende wijze gewezen op het gevaar in ons land.

Maar ik moet ook zeggen: dit is een gepasseerd station.

Het gevaar hoeft vandaag de dag niet meer benoemd en uitgebazuind te worden. Dat maakt alleen maar moe.

Wat we willen is iets van een gevoel van een oplossing. Een perspektief.
Iets waarmee we aan de slag kunnen om de problemen en het daaruit volgende gevaar te lijf te gaan.

Iets waar we in geloven.

En mijn intuitie zegt dat de oplossing van het probleem van de migratiestroom, en het daaruit voortkomende gevaar van afdrijven van onze democratie, ligt in het onderzoeken, aan de kaak stellen en omvormen van het overal en dus ook door ons gepraktiseerde NEOKOLONIALISME.
Ik pleit daarom voor het denken aan en onderzoeken van de rol van onze multinationals, van onze banken en van onze regeringen.
Mijn intuitie, die wortelt en gevormd is in het ondernemerschap, zegt mij dat multinationals over de hele linie (uitzonderingen daargelaten) standaard en systematisch op onrechtvaardige wijze zaken doen en misbruik maken van de heersende ongelijkheid in techniek, opleiding, kennis, organisatie en welvaart.
Mijn intuitie zegt dat het geen goede zaak is als regeringen zaken doen met criminele zakkenvullende dictators, die hun ontvangen gelden weer hier op onze banken storten, zodat we we er weer geld mee verdienen.
Mijn gevoel zegt mij dus dat we moeten stoppen met onze kop in het zand te steken voor deze kant van de werkelijkheid.
Omdat het groeien en bloeien van werkgelegenheid in de gedupeerde landen er structureel en fundamenteel door wordt verlamd en gefrustreerd.

Met het logische gevolg van de migratie.

Een natuurlijk, organisch en dus onstuitbaar, niet met wat voor tegenhoudende akties ook op te lossen fenomeen.

De wortel van de migratie ligt gewoon in het tekort aan werk. En dat blijft zo.
Zo lang het door het neokolonialisme in stand wordt gehouden.
De clou is die onrechtvaardigheid in ons systeem te durven zien en te verkondigen.

Zodat we in aktie komen. En dat in de goeie richting !

We zijn niet slecht, wij zijn met z’n allen, burgers, zakenlieden en politici gewoon zwakke mensen die de verleiding door ongelijkheid nooit helemaal hebben kunnen weerstaan en zullen weerstaan.

Maar wel door het inzicht in de feiten tot inkeer kunnen komen en het roer kunnen omgooien.

We moeten we aan de bak ! Naar een ander perspektief !

Ik hoop dat ook de gewaardeerde mevrouw Sitalsing gaat voelen wat ik voel en dat haar columns op dit terrein meer zullen gaan inspireren tot het oplossen van, in plaats van herhaald waarschuwen voor “het gevaar”.

Blog 14 Jamsessie 7: BELADANO !

Ik ging naar de jamsessie met het idee dat ik er onderdehand rekening mee zou moeten gaan houden dat ik makkelijk aan de bak zou komen.
Dat maakte ook een beetje zenuwachtig. Voor vol aangezien worden ben ik dus nog niet gewend dacht ik.
Toen ik binnen kwam liep ik direct tegen de muzikant op die ik pas gebeld had toen hij ziek was. Ik verwachtte dat hij er wel iets over zou zeggen toen we elkaar de hand schudden. Maar nee, na het handje liep hij gelijk door. Ik kreeg een raar gevoel. Hij was namelijk de man die in alle achterliggende jaren ooit een keer de moeite had genomen om mij op het podium uit te nodigen. Ik heb dat nooit vergeten.

En daarom durfde ik hem een paar weken geleden ook te bellen. We spraken elkaar de hele avond niet meer.

Ik werd ingedeeld met de beste gitarist en op een klein detail na ging het leuk.
Toen ik daarna enige tijd in mijn favoriete hoekje zat te luisteren en te genieten werd ik op de schouders getikt en werd ik gevraagd om mee te komen om te overleggen. Ik kwam bij een groepje oude sessie-rotten, die mij al sinds een hele lange tijd hadden afgeschreven !

Maar nu overlegden we heel serieus . Geen gezeur en gepiepel. Terwijl ik ook nerveus was.

Voordat we het podium opgingen bedacht ik een grapje om de spanning wat te breken. Ik zei tegen de mensen dat ik zeer vereerd was om met deze geroutineerde muzikanten te mogen spelen. Vooral omdat die ene een oud-sessieleider was. Dat gaf al applaus en een goeie stemming.

Het spelen erna was een succes. Ze gingen er helemaal voor. Met een gulle lach. Wat vroeger wel anders was. Toen waren ze niet vooruit te branden, herinnerde ik mij. Na het spelen liep ik nog even met de oud sessieleider mee en fluisterde in z’n oor dat ik hem een aardige vinger in zijn reet had gestoken. "Een vinger ?" zei hij. "Het was een hele kip man !". En zo verliep de avond eigenlijk naar grote tevredenheid.

Voordat ik naar huis ging wilde ik toch nog even langs gaan bij de man die ik gebeld had. Het zat me toch niet lekker. Ik zei tegen hem : “Sorry dat ik je gebeld heb. Ik zal het nooit meer doen”. Hij schrok zich dood. Dat zag ik. “Waarom niet ?” stamelde hij. ”Je mag mij altijd bellen !” Daar ging ik niet op in. Wel zei ik dat hij eigenlijk mijn enige vriend in het hele sessie-gebeuren was. Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen wat ik ook dacht: dat ook hij mij een waardeloze zanger vindt.
Hij begon mij te omarmen en te knuffelen, terwijl hij herhaalde: “Ik wil graag met je spelen man!”. We gingen lachend uit elkaar.
Toen ik nog even met een paar anderen stond te praten kwam hij er weer bij staan en werd ik weer gehugged. We spraken af om de volgende keer het nummer “Help me”te spelen. “OK” zei ik “En ik ben blij dat we elkaar gesproken hebben”
In de auto realiseerde ik mij dat ik toch mag zeggen dat ik enig respekt onder mensen aan het verwerven ben.

Iets wat ik mijn leven lang heb ontbeerd. Beladano ! Beter laat dan nooit !