24 augustus 2024
In deze blog wil ik het graag hebben over de moeite die ik heb met mijn schoonfamilie in het algemeen en met een bepaald lid in het bijzonder.
Dat is behoorlijk prive, zult u zeggen.
Inderdaad zeg ik dan, maar dit doe ik niet zomaar.
Ik hou van mijn vrouw en zou alleen al omwille van haar heel graag met haar familie op beschaafde wijze blijven omgaan.
Maar onze onderlinge discussies over de moeite die ik heb lopen dood.
Erover praten werkt niet meer.
Erover zwijgen maakt mij depressief.
Dus met aan de ene kant een gevoel van diepe treurigheid en aan de andere kant van opluchting neem ik hierbij mijn toevlucht tot wat ik zie als mijn (ons) enige redmiddel: vermelding van het probleem in een blog.
Dat lucht mij op en maakt de omgang wellicht draaglijker.
Inderdaad zeg ik dan, maar dit doe ik niet zomaar.
Ik hou van mijn vrouw en zou alleen al omwille van haar heel graag met haar familie op beschaafde wijze blijven omgaan.
Maar onze onderlinge discussies over de moeite die ik heb lopen dood.
Erover praten werkt niet meer.
Erover zwijgen maakt mij depressief.
Dus met aan de ene kant een gevoel van diepe treurigheid en aan de andere kant van opluchting neem ik hierbij mijn toevlucht tot wat ik zie als mijn (ons) enige redmiddel: vermelding van het probleem in een blog.
Dat lucht mij op en maakt de omgang wellicht draaglijker.
5 september 2024
Ik vaar met haar meeOok als we glijden
Door niet groene weiden
Tot aan mijn dood
In onze zelfgemaakte gezegende boot
Omdat ik hou van een stem die klinkt als ruisend riet
Een wit zeil dat weerkaatst in blauwe ogen
Een gul lachend open gezicht
Haar kwetsbare ziel in eeuwig licht
Daarom vaar ik zo graag met haar mee
Langzaam maar zeker
Naar open zee
3/ 8 september 2024
Sinds mijn 18e jaar houd ik een dagboek bij.Ook heb ik altijd wel iets gevoeld van dingen te willen publiceren.
Ijdelheid misschien, behaagzucht…zegt u het maar. Maar nooit kwam het ervan.
Ik had het te druk met overleven, geestelijk overeind blijven en…een boterham verdienen.
Mijn vele beroepen zijn daar, achteraf gezien, een uitvloeisel van.
Na mijn pensionering ben ik mezelf bewust en serieus toe gaan leggen op de zang en de ontwikkeling van mijn stem.Door les te nemen en zelf na denken leerde ik dat ademhaling cruciaal is.
Ik maakte een bijzonder moment mee toen ik “verbinding kreeg met mijn adem-centrum”.
Ik noem het maar zo, want het is bijna onmogelijk uit te leggen.
Ik voelde daarna een bijzondere ontspanning. Zowel in mijn lijf als in mijn geest.En in het vervolg daarvan merkte ik dat mijn gedrag veranderde.
Ik nam meer afstand tot bepaalde mensen en groepen en stelde mij assertiever op.Ook en met name aangaande mijn schoonfamilie. Heel lullig en jammer vond (en vind) ik dat, vooral voor mijn partner, maar het was een feit.
En ik voelde intuitief dat ik op een spoor van bevrijding zat.
Een tweede bijzonder moment was toen ik merkte dat ik door de muziek-sessie-wereld serieuzer genomen begon te worden en ik ging beseffen dat ik nu ook iets positiefs te melden zou hebben als ik zou gaan schrijven.Maar de beslissende aanleiding om dat ook daadwerkelijk te gaan doen was het feit dat spanningen tussen mij en mijn partner ongezellig hoog gingen oplopen en ik begon te denken dat schrijven daarvoor wellicht de enig mogelijke oplossing zou kunnen zijn.
Met 2 blogs als direct gevolg….
En nu is de vraag: wat is het volgende onderwerp ?
Dan denk ik dat ik het beste eerst nog een paar dingetje uit mijn 2e blog kan uitleggen.
Daar bedoel ik mee: de bezoeken die wij afleggen bij mensen waar ik mezelf minder prettig, ontspannen en veilig voel dan ik zou wensen.
En bij het punt “de gezegende boot waarin ik meevaar” wil ik ter verduidelijking opmerken dat het feit dat ons huwelijk ooit werd ingezegend voor mij (nog steeds) betekenis heeft en mijn denken, gedrag en houding mede bepaalt.
En nu is de vraag: wat is het volgende onderwerp ?
Dan denk ik dat ik het beste eerst nog een paar dingetje uit mijn 2e blog kan uitleggen.
Vooral met het oog op het feit dat ik over een paar dagen weer mee op bezoek ga bij mijn schoonfamilie.
Het eerste punt betreft de “niet groene weiden waar wij doorheen glijden”.Daar bedoel ik mee: de bezoeken die wij afleggen bij mensen waar ik mezelf minder prettig, ontspannen en veilig voel dan ik zou wensen.
En bij het punt “de gezegende boot waarin ik meevaar” wil ik ter verduidelijking opmerken dat het feit dat ons huwelijk ooit werd ingezegend voor mij (nog steeds) betekenis heeft en mijn denken, gedrag en houding mede bepaalt.
Terwijl dat bij mijn wederhelft (naar haar eigen zeggen) niet meer zo is.
Omdat zij (ook weer naar eigen zeggen) niet meer gelooft.
Iets dat ik weer niet kan geloven, want zij is de enige echte levende engel die ik hier op aarde ken.
Omdat zij (ook weer naar eigen zeggen) niet meer gelooft.
Iets dat ik weer niet kan geloven, want zij is de enige echte levende engel die ik hier op aarde ken.